| Piętro turni | Piętro hal | Piętro kosodrzewiny | Regiel górny | Regiel dolny |
Powrót do strony głównej
Zasięg regla górnego to ok. 1250-1550 m n.p.m. Piętro jest porośnięte niemal wyłącznie przez lasy świerkowe i często nazywane jest krainą świerka. Górno reglowe drzewostany świerkowe, dzięki oddaleniu od siedzib ludzkich, zachowały się w najbardziej naturalnym stanie niż dolnoreglowe buczyny. Świerki w tym pietrze dożywają wielu lat, najstarszy stwierdzony na terenie TPN okaz ma ich aż 500.
1. Niedźwiedź Tatrzański
Niedźwiedzie to największe i najgroźniejsze zwierzęta żyjące w Tatrach
Środowisko życia:
Niedźwiedź potrzebuje do życia dużych przestrzeni. Areał osobniczy
dorosłej sztuki obejmuje od 30 do 200 km kw., ale do tego dochodzi
zwyczaj odbywania wielokilometrowych wędrówek. W naszej części
Karpat wydzielono pięć ostoi niedźwiedzia: Beskid Żywiecki, Tatry,
Beskid Sądecki z Gorcami, Beskid Niski i Bieszczady. Pięćdziesiąt lat
temu w polskiej części Karpat żyło kilkanaście niedźwiedzi, dzisiaj ich
liczebność przekracza 100 osobników.
Przystosowanie do życia: Ma znakomity węch i słuch, a nieco słabszy wzrok. Taka wrażliwość zmysłów jest znakomitym przystosowaniem do życia w lesie środowisku o ograniczonej widoczności. Węch informuje niedźwiedzia o zakopanych w lawinie kozicach. Mimo swego potężnego wyglądu i masywności, przemieszcza się lekko i cicho. Potrafi biec z prędkością nawet 60 km/h. Świetnie pływa. Swobodnie wchodzi na drzewa.
Ciekawostka: masa ciała dorosłych osobników wynosi u samic od 95 do 205 kg, natomiast u samców od 135 do 390 kg. Okres godowy przypada na drugą połowę maja i czerwiec.
Przystosowanie do życia: Ma znakomity węch i słuch, a nieco słabszy wzrok. Taka wrażliwość zmysłów jest znakomitym przystosowaniem do życia w lesie środowisku o ograniczonej widoczności. Węch informuje niedźwiedzia o zakopanych w lawinie kozicach. Mimo swego potężnego wyglądu i masywności, przemieszcza się lekko i cicho. Potrafi biec z prędkością nawet 60 km/h. Świetnie pływa. Swobodnie wchodzi na drzewa.
Ciekawostka: masa ciała dorosłych osobników wynosi u samic od 95 do 205 kg, natomiast u samców od 135 do 390 kg. Okres godowy przypada na drugą połowę maja i czerwiec.
2. Ryś
Środowisko życia: najlepsze warunki bytowania znajduje ryś w gęstych lasach porastających góry, jego środowisko to duże zwarte kompleksy leśne. W takich miejscach może pozostać niezauważony, tropić zwierzynie i upolować ja, po krótkim pościgu lub błyskawicznym ataku. Idealnie nadają się do tego lasy ze starymi drzewami z dużymi dziuplami, młodniki oraz wiatrołomy i wykroty. Na terenie Tatr przebywa głównie w piętrach reglowych, ale zdarza się, że podchodzi i w wyższe partie gór. Zwierzęta rzadko opuszczają teren leśny, rozległe otwarte obszary, stanowią dla nich dużą barierę w przemieszczaniu się. Rysie nie przejawiają szczególnych preferencji w stosunku do typu lasu, zamieszkują lasy liściaste, iglaste oraz mieszane. Potrzebuje natomiast bardzo dużej przestrzeni, areał poszczególnego osobnika wynosi ok. 130 km kw. i zależna jest od jego zasobności.
Przystosowanie do życia: tułów rysia jest krepy, cechuje się szczególnie długimi nogami, przez co jego sylwetka widziana z boku jest prawie kwadratowa w obrysie. Dzięki ubarwieniu potrafi świetnie wkomponować się w otoczenie i być niezauważalnym. Kończyny ma silne wyposażone w wysuwane i mocno zakrzywione pazury.
Stopy są szerokie w szczególności zimą, gdy są porośnięte gęściejszą i dłuższą sierścią. Dzięki nim ryś optymalnie rozkłada ciężar ciała w stosunku do powierzchni podeszwa. Szerokie i miękkie stopy zapewniają mu bezszmerowy chód i utrzymywanie się na śniegu. Mocne nogi pomagają mu sprawnie wspinać się po drzewach. Ryś także nieźle skacze i szybko biega na krótkich dystansach.
Ciekawostka: dawniej na terenie Tatr ryś był dość liczny, niestety przed 1900 r. zostały prawdopodobnie doszczętnie wytępione. Po drugiej wojnie światowej od ok. 1945 r. obserwowano po polskiej stronie Tatr tropy rysia corocznie. Liczebność rysia na terenie TPN nie jest dokładnie określona, szacuje się, że liczba tych kotów jest jednocyfrowa.
Środowisko życia: najlepsze warunki bytowania znajduje ryś w gęstych lasach porastających góry, jego środowisko to duże zwarte kompleksy leśne. W takich miejscach może pozostać niezauważony, tropić zwierzynie i upolować ja, po krótkim pościgu lub błyskawicznym ataku. Idealnie nadają się do tego lasy ze starymi drzewami z dużymi dziuplami, młodniki oraz wiatrołomy i wykroty. Na terenie Tatr przebywa głównie w piętrach reglowych, ale zdarza się, że podchodzi i w wyższe partie gór. Zwierzęta rzadko opuszczają teren leśny, rozległe otwarte obszary, stanowią dla nich dużą barierę w przemieszczaniu się. Rysie nie przejawiają szczególnych preferencji w stosunku do typu lasu, zamieszkują lasy liściaste, iglaste oraz mieszane. Potrzebuje natomiast bardzo dużej przestrzeni, areał poszczególnego osobnika wynosi ok. 130 km kw. i zależna jest od jego zasobności.
Przystosowanie do życia: tułów rysia jest krepy, cechuje się szczególnie długimi nogami, przez co jego sylwetka widziana z boku jest prawie kwadratowa w obrysie. Dzięki ubarwieniu potrafi świetnie wkomponować się w otoczenie i być niezauważalnym. Kończyny ma silne wyposażone w wysuwane i mocno zakrzywione pazury.
Stopy są szerokie w szczególności zimą, gdy są porośnięte gęściejszą i dłuższą sierścią. Dzięki nim ryś optymalnie rozkłada ciężar ciała w stosunku do powierzchni podeszwa. Szerokie i miękkie stopy zapewniają mu bezszmerowy chód i utrzymywanie się na śniegu. Mocne nogi pomagają mu sprawnie wspinać się po drzewach. Ryś także nieźle skacze i szybko biega na krótkich dystansach.
Ciekawostka: dawniej na terenie Tatr ryś był dość liczny, niestety przed 1900 r. zostały prawdopodobnie doszczętnie wytępione. Po drugiej wojnie światowej od ok. 1945 r. obserwowano po polskiej stronie Tatr tropy rysia corocznie. Liczebność rysia na terenie TPN nie jest dokładnie określona, szacuje się, że liczba tych kotów jest jednocyfrowa.
3. Pliszka górska
Środowisko życia:
wartko płynące, czyste rzeki i potoki o kamienistych brzegach,
zarówno śródleśne, jak i płynące przez osady ludzkie.
Powszechnie gniazduje w górach i na pogórzu, na niżu w
rozproszeniu głównie nad rzekami Pomorza i Warmii, Ziemi
Lubuskiej, Wielkopolski i Dolnego Śląska, południowej Lubelszczyzny i
Kielecczyzny. Gniazda ma umieszczone w szczelinach miedzy kamieniami
lub korzeniami nad wodą, w zabudowaniach lub pod mostami; zbudowane z
mchu, korzonków i traw, wyścielone włosiem i sierścią
Charakterystyka: Długość ciała: 18-19 cm
Smukła pliszka, podobna do pliszki żółtej, ale o dłuższym ogonie. Wierzch ciała popielaty z wyjątkiem czarniawych skrzydeł, spód żółty. Samiec ma czarne gardło. Samica mniej skontrastowana, nie tak jednolicie żółta od spodu, z białym gardłem. Ogon czarny z białymi skrajami.
Pliszka górska jest ozdobą górskich potoków, ruchliwa i rzucająca się w oczy, przysiada co chwila na kamieniach i dyga ogonem.
Ciekawostka: gatunek obecnie nie wydaje się być zagrożony, choć potencjalnie negatywny wpływ mogą mieć regulacje hydrotechniczne i chemiczne zanieczyszczenia cieków wodnych zasiedlonych przez ten gatunek.
Charakterystyka: Długość ciała: 18-19 cm
Smukła pliszka, podobna do pliszki żółtej, ale o dłuższym ogonie. Wierzch ciała popielaty z wyjątkiem czarniawych skrzydeł, spód żółty. Samiec ma czarne gardło. Samica mniej skontrastowana, nie tak jednolicie żółta od spodu, z białym gardłem. Ogon czarny z białymi skrajami.
Pliszka górska jest ozdobą górskich potoków, ruchliwa i rzucająca się w oczy, przysiada co chwila na kamieniach i dyga ogonem.
Ciekawostka: gatunek obecnie nie wydaje się być zagrożony, choć potencjalnie negatywny wpływ mogą mieć regulacje hydrotechniczne i chemiczne zanieczyszczenia cieków wodnych zasiedlonych przez ten gatunek.